NONIE DARWISH urodziła się i wychowała w kraju muzułmańskim. Przez 30 lat wszystkie aspekty jej życia, takie jak rodzina, seksualność, higiena, praca zawodowa, bankowość, zawieranie umów, ekonomia, polityka, kwestie społeczne – dosłownie wszystko, podporządkowane były islamskiemu kodeksowi prawnemu zwanemu szariatem. Niniejszą książkę napisała już po ucieczce z Egiptu i nawróceniu na chrześcijaństwo. Z reporterskim zacięciem i publicystyczną swadą, ukazuje w niej mechanizmy myślenia zwolenników szariatu. Ostrzega w niej: celem islamskich fundamentalistów nie jest nawracanie kogokolwiek na wiare muzułmańską, ich celem jest wprowadzenie szariatu we wszystkich krajach świata, jako prawa państwowego. Jeśli do tego dojdzie, zdobycze zachodniej demokracji i wolności przepadną na zawsze. Czy chciałabyś, by w Twoim kraju: • kobieta mogła zostać zbita za rozmowę z mężczyzną, który nie jest jej krewnym i wychłostana za to, że nie nosi na głowie chusty; • córki, siostry i żony mogły ponieść karę śmierci z rąk spokrewnionych z nimi mężczyzn bez prawnych konsekwencji (tzw. mord honorowy); • wyznawcy innych religii niż muzułmańska zasługiwali na śmierć, a ich kaci, nie podlegali żadnej karze; • dopuszczalne były nadużycia seksualne wobec dzieci i młodzieży; • mąż „nieposłusznej” żony mógł odmówić jej opieki medycznej lub uwięzić ją w areszcie domowym. Książka Nonie Darwish we wstrząsający sposób pokazuje nam, jak może wyglądać nasz świat, gdy przywódcy islamscy osiągną swój cel i wprowadzą szariat we wszystkich krajach świata.

Jesteśmy w trudnej sytuacji finansowej. Tacie uciekły dżdżownice kalifornijskie, na które babcia Sabina pożyczyła tysiąc dolarów, i spłacamy nową pralkę, tysiąc ob­rotów na sekundę czy coś takiego, w każdym razie bar­dzo dużo. Mama jest nauczycielką a tata ratownikiem w pogotowiu. Jeździ karetką z panem Zenkiem, równym gościem, który ma żonę Andżelikę i działkę. Raz o mało nie znaleźliśmy się w bardzo dobrej sytu­acji materialnej, bo tata trafił szóstkę, ale zgubił kupony. — Pamiętam wszystkie liczby: siedemnaście, bo byłem siedemnasty w klasie, trzydzieści dwa — numer mieszkania, dwanaście — wiek Szymka, trzydzieści osiem — mój wiek... Gdy tata wreszcie znalazł kupony, okazało się, że istot­nie trafił szóstkę, ale w dwóch zakładach. Był strasznie zmartwiony i zamknął się w łazience. Wtedy mama wyjęła pudło z luksusowymi czekoladkami w kształcie owo­ców morza, które babcia Sabina przywiozła z Londynu na specjalną okazję. — Uczcimy twoją niewygraną, staruniu – powiedziała mama przez drzwi łazienki. — Niewygraną uczcimy? – zdziwiłem się. — Ja czuję, że to jest zapowiedź jakiejś wielkiej, fajnej niespodzianki! No, wyjdź już stamtąd. — Paradoksalnie, prawda? — powiedziałem, bo właśnie na polaku mieliśmy o paradoksie. Ciekawe, jaka to niespodzianka i kiedy się zdarzy! Może mały, biały domek na wsi, o którym marzy mój tata, albo porządny komp dla mnie z internetem, którego nie mogę się doprosić... Mama Szymka ma rację. Zwariowaną rodzinkę Wesołowskich czeka wiele fajnych niespodzianek i przygód. I to właśnie o nich przeczytacie w tej sympatycznej książeczce. Zaprzyjaźnicie się w niej z trzynastoletnim Szymkiem, poznacie jego tatę, Augustyna i mamę – nauczycielkę oraz twardo stąpającą po ziemi babcię z groźną miną sowy. Barwny język, zaskakujące zwroty akcji, sympatyczne, wyraziste postaci, świetne ilustracje, dużo śmiesznych sytuacji i trochę wzruszeń sprawiają, że "Spoko! To tylko rodzinka" jest prawdziwą literaturą familijną, wciągającą zarówno młodszych, jak i starszych czytelników.